,,Притча о волшебнике и овцах,,
На поляне, среди огромного леса, жил-был волшебник, у которого было большое стадо овец. Каждый день он съедал одну овцу из стада. Овцы причиняли волшебнику много безпокойства — они разбегались по лесу, и ему приходилось тратить очень много времени на то, чтобы поймать одну овцу, а других снова собрать в стадо.
Конечно же овца, которую он собирался убить, чувствовала это и начинала отчаянно сопротивляться, и ее крики пугали других. И тогда волшебник решил придумать такую хитрость – он поговорил с каждой овцой наедине, и каждой что-то внушил.
Одной он сказал: «Ты не овца, ты такой же человек, как и я. Тебе нечего бояться, ведь я убиваю и съедаю только овец, но ты единственный человек в этом стаде и значит — мой лучший друг».
Второй он сказал: «Почему ты убегаешь от меня, как другие овцы. Ты же львица и тебе нечего бояться. Я убиваю только овец, а ты мой друг».
Третьей он внушил: «Послушай, ты не овца, ты волчица. Волчица, которую я уважаю. Я, как и раньше, буду продолжать убивать ежедневно одну овцу из стада, но волчице, лучшему другу волшебника, нечего бояться».
Таким образом, он поговорил с каждой из овец и каждой внушил, что она не овца, а совершенно другое животное, которое отличается от всех остальных овец в стаде. После этого разговора поведение овец полностью изменилось – они совершенно спокойно паслись и больше никогда не убегали в лес. И когда волшебник убивал очередную овцу, они думали: «Ну вот, убили еще одну овцу, а мне — льву, волку, человеку, лучшему другу волшебника, нечего бояться».
И даже овцы, которых он убивал, перестали сопротивляться. Он просто подходил к одной из них и говорил: «О, мой лучший друг, мы давно не общались. Пойдем ко мне на двор. Мне нужно с тобой посоветоваться по поводу стада овец». И овца с гордостью шла за волшебником на двор. И там он действительно спрашивал у своего лучшего друга, как идут дела в стаде. Жертва с радостью рассказывала ему обо всем, а потом волшебник убивал ее. Поскольку смерть наступала мгновенно, то овца ничего не успевала понять.
Волшебник был очень доволен — он высоко поднял самооценку каждой из овец, в итоге они перестали забивать себе голову мыслями о неизбежной смерти, стали менее невротичны, наслаждались жизнью и спокойно щипали траву, в результате чего их мясо стало значительно вкуснее. На протяжении многих лет волшебник легко управлялся с огромным стадом, и самое интересное, что остальные овцы стали ему помогать — если какая-нибудь слишком сообразительная овца начинала догадываться об истинном положении вещей, то остальные овцы.., ну, то есть львы, люди, волки — лучшие друзья волшебника, сообщали ему о странном поведении этой овцы, и на следующий день волшебник с удовольствием ее съедал.
Такая вот притча. А Вы, кстати, кем себя считаете — львом, волком или быть может даже человеком?
Георгий Гурджиев
Դաշտում, ապրում էր մի կախարդ, ով ուներ ոչխարների մեծ հոտ: Ամեն օր նա գառներից մեկին ուտում էր: Գառները կախարդին շատ եին անհանգստացնում՝ անընդհատ պախչում էին անտառով մեկ և նա ստիպված էր լինում բոլորին նորից հավաքել:
Եվ իհարկե այն գառը, ում նա պիտի սպաներ, զգում էր դա և փորձում էր դիմադրել, ու նրա ձայները վախեցնում էին մնացածին: Եվ այդ ժամանակ կախարդը խորամանկություն արեց, յուրաքանչյուր գառան հետ խոսեց առանձին և ամեն մեկին մի բան ներշնչեց:
Առաջինին նա ասաց: – Դու գառ չես, դու մարդ ես ինչպես և ես: Դու կարող ես ինձնից չվախենալ, որովհետև ես սպանում և ուտում եմ միայն գառներին: Դու միակ մարդն ես այս հոտում, նշանակում է իմ մտերիմ ընկերն ես:
Երկրորդին նա ասաց: – Ինչու ես դու վախենում ինձնից, ինչպես մնացած գառները, չէ որ դու առյուծ ես: Ես միայն գառներին եմ սպանում, իսկ դու իմ ընկերն ես:
Երրորդին ներշնչեց: – Լսիր, դու գառ չես, դու գայլ ես և ես հարգում եմ քեզ: Ես կշարունակեմ ամեն օր սպանել մի գառան, և դու որպես իմ լավագույն ընկեր, կարող ես չվախենալ:
Այսպես, նա բոլորին ներշնչեց, որ իրենք գառներ չեն, այլ կենդանիներ են և տարբերվում է բոլորից: Այս ամենից հետո գառները այլևս չէին փախչում և հանգիստ արածում էին: Եվ երբ կախարդը սպանում էր մի գառան նրանք մտածում էին, որ իրենց վտանգ չի սպառնում:
Նույնիսկ գառներին ում նա պատրաստվում էր սպանել, չէին դիմադրում: Կախարդն ուղղակի մոտենում էր նրանց և ասում: – Իմ լավ ընկեր, մենք վաղուց չենք խոսել, արի առանձնանանք բոլոր գառներից: Գառները իրեն պատմում էին հոտի մասին, իսկ կախարդը նրանց սպանում էր մեկ անկթարթում:
Կախարդը շատ գոհ էր, քանի որ բարձրացրել էր յուրաքանչյուր գառան ինքնագնահատականը: Եվ նրանք հանգիստ արածում էին, խոտ էին ուտում, կյանքն էին վայելում և այլևս չէին վախենում: Դրանից նրանց միսն ավելի համեղ էր դարձել:
Այսպես կախարդը տարիներ շարունակ հոտը հեշտ էր ղեկավարում, և ամենահետաքրքիրն այն է, որ երբ որևէ գառ սկսում էր հասկանալ ինչ է կատարվում, մնացածը, այսինքն՝ առյուծները, մարդիկ, գայլերը, կախարդի լավ ընկերները, իսկույն տեղեկացնում էին նրան, և կախարդը հաջորդ օրը հենց այդ գառանն էր ուտում: