Մի անգամ երիտասարդ հնդկացի` Սպիտակ Փետուրի որսի ժամանակ մահացավ նրա ձին, որին նա շատ էր սիրում։ Նա շատ էր անհանգստանում և կոտրատվում, ու չէր ուզում նոր ձի գնել։ Նա շատ հմուտ որսորդ էր և ցեղը տանջվում էր նրանից, որ նա չէր կարող մասնակցել նոր որսերին։
ԵՒ այդ ժամանակ ցեղապետը կանչեց իրեն և ասաց։
– Ես գիտեմ, Սպիտակ Փետուր, որ դու շատ էիր սիրում քո ձիուն։ Բայց նա ուղևորվել է երկնային երամակ։
Երբ դու գնաս նախնիների աշխարհ, դու կկարողանաս կրկին միավորվել նրա հետ և միասին որսալ նախնիների դաշտերի վրա։ Կենդանի մարդը չպետք է թամբի մահացած ձիուն։ Բայց ես տեսնում եմ, որ դու դեռ նրա վրա ցատկոտում ես։ Եթե կենդանի մարդը հեծնում է մահացած ձիուն, ապա շուտով նրա հոգին կուղևորվի նրա հետևից։ Եթե դու դեռ պատրաստ չես տեղափոխվել նախնիների աշխարհ, ապա ժամանակն է իջնել մահացած ձիուց և ընտրել նոր ձի, որը քեզ կտանի կենդանի մարդկանց աշխարհում։
Սպիտակ Փետուրը ընդմիշտ հիշեց Ցեղապետի խոսքերը և շուտով իր համար բռնեց նոր ձի, իսկ ցեղում այդ ժամանակվանից երիտասարդներին փոխանցվում է ցեղապետի իմաստությունը . «Ձին սատկել է – իջի՛ր»։